Zachwyt to doświadczenie efektu WOW. Coś nas porusza, sprawia, że myślimy: jak to możliwe, to niesamowite, nieprawdopodobne. Towarzyszą temu często tak intensywne emocje, że aż wstrzymujemy oddech. Może to być zarówno doświadczenie pozytywne, jak i – rzadziej – negatywne. Choć w języku polskim „zachwyt” ma wyłącznie pozytywne konotacje, to w istocie przypomina formę szoku — tyle że w pozytywnym wydaniu.

W chwili, gdy doświadczamy zachwytu, liczy się tylko to, co go wywołało. Przejmuje nasze myśli i emocje, zatrzymuje nas w miejscu. Ponieważ towarzyszą temu silne uczucia — niezależnie od ich charakteru — zapamiętujemy to na długo, często na całe życie.

Dla różnych osób źródłem zachwytu mogą być różne rzeczy: dla jednych — widoki, sytuacje, zjawiska; dla innych — dźwięki, słowa; dla jeszcze innych — historie, wydarzenia czy przeżycia.

Kiedy doświadczamy zachwytu, otwierają się nasze serce i dusza. Patrząc z perspektywy duchowej, nasza dusza potrzebuje różnorodnych doświadczeń — zarówno tych pięknych i wzniosłych, jak i trudniejszych. To jest jej pokarm. Zachwyt sprawia, że dusza rośnie, promienieje. Tak samo reaguje nasze serce — zarówno w sensie symbolicznym, jak i fizycznym. Nasze serce bije wtedy mocniej, radośniej. W polszczyźnie mamy nawet takie określenia jak: „serce rośnie”, „serce o mało nie wyskoczy”.

Doświadczenie zachwytu skupia nas na tym, co piękne. Choćby na moment zapominamy o trudnościach, zmęczeniu, codziennym ciężarze. Fizycznie czujemy, jak przepełnia nas energia życia, płynąca przez całe ciało. Odzyskujemy chęć do działania, znika lęk. Przestajemy analizować, oceniać, porównywać. Po prostu jesteśmy.

Świat staje się piękniejszy, a problemy — mniejsze. Otwieramy się na życie, innych ludzi, ale też na siebie. Stajemy się łagodniejsi — zarówno wobec innych, jak i siebie samych. Po prostu dobrze nam być — ze sobą i ze światem.